آموزش بزرگسالان که همچنین به عنوان آموزش ادامه دار شناخته می شود، عبارت از هر نوع برنامه یادگیری می باشد که برای یک مرد یا زن بالغ ارائه می شود.

در گزارش ۱۹۷۰، موسسه ملی آموزش بزرگسالان (در انگلستان و ولز) آموزش بزرگسالان را به عنوان “هر نوع آموزش برای افرادی که به سن کار، رای دادن، شرکت کردن در جنگ و ازدواج رسیده اند .

سیکل مربوط به آموزش (شروع شده در دوران کودکی) را کامل کرده اند” تعریف شده است.

آموزش بزرگسالی دارای حالت های متنوع زیادی می باشد و یک نوع مطالعه مستقلی است که به صورت هدفمند و همراه با کمک کتابخانه ها، برنامه های پراکنده، یا دوره های مربوطه، بحث گروهی و سایر روش های یادگیری .

همراه با “کمک متقابل” در گروه های مطالعاتی، جلسات آکادمیک، سمینارها یا کارگاه ها، کنفرانس ها یا جلسات، یا مطالعه تمام وقت یا نیمه وفت یا دوره هایی که توسط یک سخنران، معلم یا مربی انجام می شود، یا بدون کمک آنها صورت می گیرد.

انواع آموزش بزرگسالان
انواع حالت های مربوط به آموزش بزرگسالان می تواند به صورت زیر دسته بندی شود.

۱٫ آموزش برای افراد صلاحیت دار شغلی، فنی یا تخصصی.
(ممکن است هدف از این آموزش عبارت از آماده کردن یک فرد بزرگسال برای اولین شغلش یا یک شغل جدید باشد.

یا اینکه این فرد به منظور به روز بودن و مطلع شدن در مورد پیشرفت های جدید در شغل یا تخصص خودش چنین آموزش هایی را دریافت کند.)

۲٫ آموزش برای سلامتی، رفاه و زندگی خانوادگی.
(چنین آموزش هایی شامل انواع آموزش های مربوط به سلامتی، روابط خانوادگی، خرید مصرف کننده، وظایف والدینی برنامه ریزی شده، بهداشت، مراقبت از کودک و سایر موارد مشابه می باشد).

۳ آموزش برای صلاحیت مدنی، سیاسی و اجتماعی.
(چنین آموزشی شامل انواع آموزش های مربوط به دولت، توسعه جامعه، تلاش های عمومی و بین المللی، مشارکت در رای گیری ها و مسائل سیاسی و سایر موارد مشابه می باشد).

۴٫ آموزش برای خود شکوفایی.
(چنین آموزشی شامل انواع برنامه های آموزشی آزاد اندیشانه، آموزش مربوط به موسیقی، رقص، تئاتر، ادبیات، هنرها و صنعت های مختلف به صورت مختصر یا طولانی مدت می باشد.

هدف اولیه و اصلی این برنامه ها صرفا آموزش می باشد و سایر اهداف در اولویت دوم هستند).

۵٫ آموزش جبرانی. آموزش مقدماتی و سواد.
(چنین آموزشی پیش نیاز سایر آموزش ها می باشد و به عنوان یک گروه، تا یک حدی از آموزش بزرگسالان مجزا می باشد.)

در دسته پنجم افراد بزرگسال باید به صورت مکرر مورد آموزش قرار بگیرند تا کمبودهای اولیه آنها رفع شود.

در صورتیکه چنین آموزشی منجر به جبران کمبودها نشود، این افراد نخواهند توانست از سایر آموزش های مربوط به افراد بزرگسال استفاده کنند.

چنین آموزش های جبرانی بیشتری در جوامعی مورد نیاز است که به سرعت از جوامع ابتدایی به یک اقتصاد صنعتی تغییر می کنند و وضعیت سیاسی و اجتماعی آنها در حال تغییر است.

منبع:مشاورکو:مرکز مشاوره روانشناسی و مشاوره آنلاین-آموزش بزرگسالان

در زندگی بیشترین نتایج را نه از برنامه‌ریزی‌ها و نه محاسبات شبانه‌روزی، بلکه از ایمان به خود، به هدف، جسارت‌ها، ناآگاهی‌ها، ریسک‌ها، خطاها و خطرها به دست آورده‌ام. دوست عزیز سال‌های نه‌چندان دورم بهزاد زرین‌پور، در شعر بسیار زیبایی می‌گوید: پیش‌گویی‌های شما / به تابلوهای کنار جاده می‌ماند / که تازگی را از راه می‌گیرد /… / این راه که شما می‌روید / پیشترها کهنه کرده‌اند / تا می‌توانید / برایمان بی‌راهه بیاورید.

*نترسیدن، دل به دریازدن و جهان را از نگاه خود دیدن و کشف‌کردن، علاوه بر زیبایی و هیجان، برداشت و باور ما را از انسان و پدیده‌های موجود در جهان تغییر می‌دهد. زیرا اغلب برخوردهای ما با هستی غیرواقعی و براساس اخبار است و اغلب اخبار یک‌سویه و کهنه و دست‌کاری شده است. جهان با تمام کهنگی‌اش کهنه نیست و چیزهای بسیاری برای آموختن دارد، حتی بسیاری از کهنه‌هایش هم شناخته نشده‌اند. داستان‌ها، حکایت‌ها، روایت‌ها، جنگ‌ها و صلح‌های بسیاری در هیچ کتابی نیامده است. بخشی از تاریخ بشر را در دست داریم. بخش مجروح و ناقص که هر کس با ذهن و برداشت خود آن را رقم زده است. برخوردهای ما با جهان دست اول و بکر نیست و برای به دست آوردن باید دل به دریای زندگی زد و آن را شخصا تجربه کرد. بخش بزرگی از دستاوردهای من در سفرها به دست آمده است. سفرهایی جالب و گاه عجیب و غیرقابل پیش‌بینی. روزی می‌خواستم بروم تبریز، بلیت گیر نیاوردم. در ترمینال آواره بودم. راننده‌ای دعوت کرد تا تبریز را بی‌خیال شوم و با او به زاهدان بروم! من هم رفتم! رفتم و چند روزی با او خوش گذراندم و بعد برگشتم! به همین سادگی! دقیقا به همین سادگی. او راه‌ها را نشانم داد.

*شهرها و روستاها را نشانم داد. چه کسی بهتر از او می‌توانست این کار را بکند؟ درصد کوچکی از آگاهی‌ام را مدیون حرکت عجیبی بودم که انجام داده بودم. انسان همین درصدهای کوچک است، حاصل عمر ما همین لحظه‌ها و ثانیه‌هاست و ما به خاطر همین لحظه‌ها زنده‌ایم. شکوه لحظه‌هاست که ما را به زندگی پایبند می‌کند. زندگی بی‌شکوه چه ارزشی دارد؟! یک شب هم در یک مهمانی کوچک با مردی آشنا شدم که خواست شب را در خانه آنها بخوابیم. من هم رفتم و خوابیدم، صبح که شد، گفت ای کاش می‌توانستیم برویم شمال، گفتم چرا نمی‌توانیم؟ گفت تو باید به روزنامه بروی، گفتم طرح‌هایم را می‌فرستم و می‌رویم، و رفتیم شمال. در راه با پسرک دوغ‌فروشی آشنا شدیم که خواست تا به همراه همسرش عکسی از آنها بگیرم، من هم گرفتم و توسط یکی از دوستانم برایش فرستادم. چقدر خوشحال شده بود! برایم قارچ وحشی که با همسرش چیده بودند، فرستاد. به شمال که رفتیم، خاله پدری دوستم را دیدم که خیلی عزیز بود. او بزرگ خاندان و قبیله بود. بر صندلی منبری تکیه داده و جهان را می‌نگریست. همه اقوامش می‌آمدند و حالش را جویا می‌شدند و او هم پرسش‌های ساده و اصیل انسانی از آنها می‌کرد: حال بچه‌ها چگونه است؟ درس‌هایشان چگونه است؟ درآمدتان چطور است؟ آیا کمک نمی‌خواهید؟ سؤال‌های اساسی و اصیل همین دست سؤال‌هاست؛ سؤال‌هایی که هنوز هم پاسخشان را نگرفته‌اند. نه سؤال نان، نه سؤال کاشانه، هیچ کدام هنوز هم پاسخی نگرفته‌اند. او یک اسطوره بود. جای اسطوره همیشه در آسمان‌ها و خیال‌ها نیست، خیلی از آنها در نزدیکی ما هستند. در خیلی نزدیکی ما، شاید در خانه‌مان! شاید پدر و یا مادرمان باشند.

*خیلی‌ها به خاطر نزدیکی‌شان دیده نمی‌شوند. چهره خاله شکوفه هرگز از خاطرم نخواهد رفت. او انسانی بزرگ بود و انسان‌های بزرگ آدم را بزرگ می‌کنند. انسان‌های بزرگ. حرف‌های بزرگ. کتاب‌ها و فیلم‌های بزرگ. لحظه‌های بزرگ. درد و شادی‌های بزرگ هم انسان را بزرگ می‌کنند. روزی راننده اداره ارشاد گرمسار ما را به جشنواره‌ای طنز می‌برد، بعد از آن به خانه‌شان برد. مادرش با دیدن ما آن‌قدر خوشحال شد که گویی جهانی را به دست آورده است. برایمان چای و انار آورد و زیر لب دعا می‌خواند و از خدا به خاطر این‌که ما را به خانه‌اش رسانده، تشکر می‌کرد.

*او مهربان بود. مهربانی از صفات خداوندی است. و آنها که مهربانند، به خدا نزدیک‌ترند. محبت‌کردن عمر همه را زیاد می‌کند. عمر خداوند هم زیاد است. سلام کلام خداوندی است. سپاس کلام خداوندی است. شادی، لبخند، زیبایی، مهربانی و هر چیز که خوب است، ‌از خداست و خدا همه جا هست. زیرا بندگان خدا همه جا هستند، در جای جای زمین هرجا که فکرش را بکنیم یا فکرش را نکنیم. در یکی دیگر از همین سفرهای جالبم به کردستان با شکوه و زیبا آن‌قدر مهربانی دیدم که بخشی از مهربانی و ارزش‌های انسانی‌ام را مدیون رفتارها و گفتارهای آنان می‌دانم. در زاگرس در دامنه کوه بزرگ «شاهور» انسان‌ها فقیر بودند؛ آن‌قدر فقیر که تمام دارایی‌شان به چند مرغ و خروس خلاصه می‌شد، ولی همان‌ها را هم می‌خواستند برای کسانی که فقط چند ساعت مهمانشان بودند، سر بِبُرند.

*تمام کردستان سرشار از عشق بود. در مسیرمان پیرمردی را سوار کردیم تا به خیال خودمان کمک کرده باشیم، ولی بعد که پیاده شد، این ما بودیم که از او آموخته بودیم. او یک حکیم و شاعر دوره‌گرد بود. وقتی به روستای زیبای اورامان تخت رسیدیم، همه دوره‌اش کردند و برایش تحفه آوردند و پای حرف‌ها و شعرهایش نشستند و آموختند و ما هم آموختیم. چند سالم بود یادم نیست، می‌دانم که دوره ابتدایی بودم و با برادرم که دو سال کوچک‌تر از من بود یک مدرسه می‌رفتیم. خیلی وقت‌ها پیش می‌آمد که وقتی از مدرسه برمی‌گشتیم خانه، مادر سریع ناهارمان را می‌داد و خودش می‌رفت تا به کلاس‌هایش برسد. در یک آموزشگاه هنری تدریس می‌کرد و به خاطر ما چند سالی بود که از حرفه و عشق اصلی‌اش دور افتاده بود. حالا که کمی بزرگ‌تر شده بودیم، می‌توانست چند ساعتی ما را توی خانه تنها بگذارد. ما هم معمولا بعد از ناهار کمی استراحت می‌کردیم و تلویزیون تماشا می‌کردیم. فقط اجازه نداشتیم از خانه بیرون برویم یا در را روی کسی بازکنیم؛ پس اتفاق خاصی هم نمی‌افتاد. واقعا هم همین‌طور شد تا این که قشنگ یادم هست، خرداد ماه آن سال، با برادرم تصمیم گرفتیم که یک بازی جدید را امتحان کنیم. یعنی چشم‌های همدیگر را به نوبت ببندیم و با استفاده از صدا بتوانیم همدیگر را پیدا کنیم. بازی جالبی بود، دو سه دوری انجام دادیم و نوبت به برادرم رسید که چشمش را ببندم. سرخوش می‌دویدم و سر و صدا می‌کردم تا نتواند جایم را پیدا کند. او هم هیجان‌زده شده بود و نمی‌دانم چطور شد که یکهو پایش به میز وسط اتاق گرفت و میز به سمت میز تلویزیون حرکت کرد. در عرض چند ثانیه صدای وحشتناکی بلند شد و هر دو خشکمان زد.

*روزی هم در زاهدان با اسحاق سوار بر موتور به دیدار درویشی افغان رفتیم. درویش آدم بزرگی بود. درِ خانه‌اش به روی همه باز بود و بی‌خانمان‌های زیادی آنجا می‌خوابیدند و غذا می‌خوردند. پرسیدم خرج اینها از کجا می‌آید؟ لبخند زد و گفت نمی‌دانم، ولی انبار ما پر است. همیشه کسانی هستند که به کسانی دیگر فکر بکنند. غذا کمترین حق انسان از زندگی است و خداوند کسانی را برای این کار قرار داده است. همه ما مهره‌هایی هستیم که فقط باید نقشمان را در بازی او ایفا کنیم و همه‌مان به اندازه‌ای که فقط او می‌داند، ارزش داریم. درِ خانه درویش عزیز آن‌قدر بازمانده بود که نمی‌شد آن را بست. زنگ زده بود و لولاهایش از کار افتاده بودند. در خانه‌اش نشسته بودم و به دراویش نگاه می‌کردم که در حیاط خانه‌اش او را دعا می‌کردند. من هم دعایش کردم. هنوز هم دعایش می‌کنم. دعایش می‌کنم تا سالم باشد و سال‌ها زنده بماند و خانه‌اش آسوده‌گاه بی‌کسان و بی‌خانمان‌ها باشد.

منبع: مرکز مشاوره و روانشناسی ایران-قبل از حرکت در زندگی، هدف را مشخص کنید